Langzaam

“Ik wil niet lullig doen hoor,” zegt een vriendin (en dan weet je dat er iets heel lulligs komt). “Maar Rijk zit écht op de verkeerde zwemschool!”

De schrik slaat me om het hart. Moet ik hier denken aan Benno L. praktijken? De legionella bacterie? Speaker instortingsgevaar? Niets van dat al. De zwemschool is – ze spreekt het met de grootste walging uit – Lángzaam.


Zelf ben ik nooit verder gekomen dan mijn A-diploma waar ik drie jaar, volgens mijn moeder voornamelijk huilend, over heb gedaan. Sowieso loop ik mijn hele leven al achter de feiten aan. Terwijl vriendinnen legitimatiepasjes vervalsten voor de disco zat ik in Snoopy pyjama tot diep in de nacht te boerenbridgen met mijn oma. De eerste zoen had ik pas op mijn zestiende te pakken – oorzakelijk gevolg van mijn infrequente discobezoek - en mijn corporale Leidse studententijd heb ik in een niet-begrijpende waas doorlopen. Pas op m'n dertigste werd ik een beetje wakker.

Rijk daarentegen, is een kind dat vol overtuiging door het leven rent. Hij doet alles volgens het boekje. Rolde met vijf maanden om. Liep met anderhalf. Heeft zojuist in drie maanden leren lezen en schrijven. Als ik even met mijn ogen knipper, heeft hij de baard in de keel en zijn vriendin zwanger gemaakt. Mag hij alsjeblieft tot die tijd lekker op z’n dooie akkertje met een kurk om z’n middel baantjes trekken?

Mijn vriendin heeft gelijk, natuurlijk. Het ene na het andere leeftijdsgenootje komt zwaaiend met z’n zwemdiploma aanzetten. Ouders die hun kind van deze school haalden, vertellen triomfantelijk hoe snel Jantje of Pietje ergens anders wél examen mocht doen. En eerlijk is eerlijk, het liefst zou ik Rijks ‘online zwemscore’ hacken om de resultaten naar boven af te ronden. 

Maar wisselen van zwemschool? Dat kan ik niet. Want ik hou zo van de locatie. De deuren klappen er automatisch open, in de hal staat een tilhulpmiddel en in de kleedkamer een aangepaste douchebrancard. Het zwembad waar Rijk les krijgt, zit in de mytylschool van zijn grote, gehandicapte broer. Elke week drink ik koffie uit de langzame automaat. En kijk ik uit op het kantoortje van de conciërge die me vertelde dat hij zeven jaar op een verblijfsvergunning heeft moeten wachten. Ik kom helemaal tot rust in deze school, vol geboren laatbloeiers die waarschijnlijk nooit hun zwemdiploma zullen halen. Met moeders die zich daar al lang geleden bij hebben neergelegd.

Feest

Waar ik vroeger reikhalzend uitkeek naar de gezelligste maand van het jaar, hoop ik sinds ik moeder ben, dat december zo snel mogelijk voorbij is. Of liever gezegd: sinds ik moeder ben van een gehandicapt kind. Want december is de maand dat ik cadeaus voor Ties moet kopen. Tot twee keer toe. Maar wat geef je een kind dat niets kan?

Ik herinner me nog goed het badstoeltje dat ik voor Ties’ eerste verjaardag kocht. Pas na vier jaar werd het ding gebruikt. Door zijn jongere broer, die wél leerde zitten. Vreselijk vond ik het toen hij op zijn derde nog een rammelaar kreeg. En van alle zachte ballen waar iedereen in de daarop volgende jaren goedbedoeld mee aan kwam zetten, hadden we een winkeltje kunnen beginnen. 

Niet de luiers die hij draagt. Niet zijn gekwijl. Maar elke feestdag waar cadeaus bij komen kijken, doet mij iets inzien waar ik de rest van het jaar nooit zo mee bezig ben. Ties is eigenlijk een grote baby. Dat hij niet kan lopen, maakt hem niet gehandicapt. Dat hij zich nergens op zijn niveau mee kan vermaken, dát is zijn grootste beperking.

Voor Rijk (6) is het makkelijk. Hij is de ultieme prooi voor marketeers en reclamemakers dus al zijn wensen liggen bij de eerste de beste Bart Smit voor het grijpen. Loes (3) valt nog in katzwijm bij het uitpakken van een roze verfschort met een Disneyprinses à € 4,95. Voor haar zijn we ook snel klaar. Maar na bijna tien Sinterklazen en Kerstmissen, draal ik nog altijd met een zwaar gemoed door de stad voor Ties. Om met lege handen thuis te komen. Internet biedt geen soelaas. Als ik uit pure wanhoop “cadeau’ en “gehandicapt kind” intik, kom ik op www.geefeenkoe.nl terecht waar je een koe kunt kopen voor een gehandicapt kind in Kyrgyzstan. Ik wil geen koe! Ik wil een cadeau voor mijn leuke, slimme, grote zoon. 

Zoals elk jaar ga ik uiteindelijk voor het rijtje: luister-cd, boek, dvd en – vooruit – wat neonkleurige fluffy ballen. Terwijl zijn broer en zus joelend met hun felgewenste speelgoed door de kamer rennen, zit Ties weer ‘dom’ voor zijn dvd. Maar ja. We hebben december weer overleefd. Nu alleen nog bedenken wat we Ties over een paar weken voor zijn verjaardag geven. Misschien toch gewoon een koe.