Het lukt mij zelden om mijn kinderen samen op één foto te krijgen. Loes (3) loopt sowieso altijd weg. Rijk (6) gooit zich graag spontaan op de grond om een Ninja-act voor te doen. Maar de allerergste om in beeld te krijgen is Ties (10). Hoewel hij de enige is die niet weg kan rennen – hij zit thuis in een duwrolstoel die hij niet zelf kan verplaatsen – klapt hij meestal precies op het Kodak-klik moment met z’n kop naar voren. Verder heeft er altijd wel eentje z’n ogen dicht, de armen voor het gezicht van de ander of een smerige snottebel.
Ik zag dus best een beetje op tegen de foto die genomen moest worden voor de folder van de BOSK. De fotograaf was vroeg, net als Ties die door de ’s middags losgebarsten sneeuwstorm eerder met het busje was thuisgebracht. Toen de proeffoto’s gemaakt waren en ik elk moment Rijk thuis verwachtte van zijn speelmiddag, belde de oppas: “De brug is vastgevroren, ik moet helemaal omrijden. Stapvoets, dus het zal nog wel even duren!”
Ties, wiens frisse sjaal-voor-op-de-foto er alweer ondergekwijld uitzag, begon zich een beetje te vervelen. Ook Loes had er nu al genoeg van. We besloten om desnoods maar met twee kinderen op de foto te gaan. Het idee was: een actiemomentje met z'n allen voor de spelcomputer. Ik zette de Wii aan, wat niet lukte, want dat doet Rijk altijd.
“Ik wil Barbapapa kijken!” riep Loes. Ties, die niet kan praten maar wel zeuren, maakte protesterende klanken. Hij had zich net zo verheugd op de Wii.
“Zullen we dan maar op de iPad?”
“NEE!” gilde Loes. “BAR-BA-PA-PA!”
Mijn vrees werd waarheid. Samen leuk op de foto met mijn kinderen is een illusie. Na enig aandringen en de belofte van Mac Donalds (Ties) en Barbapapa (Loes) hing Loes quasi geïnteresseerd over het rolstoelblad van haar broer. Maar Ties wilde niet. In stil protest bleef hij met zijn hoofd op de iPad liggen. Met geen mogelijkheid was hier een fijn gezinskiekje van te maken.
Net toen ook ik niets meer kon bedenken, kwam Rijk met frisse winterwangen binnen rennen. Hij kreeg meteen de Wii aan de praat. We logen tegen Loes dat zij aan het winnen was – de enige manier om haar enthousiast te krijgen – ik fluisterde snel nog “Mac Donalds!!!” in het oor van Ties en de fotograaf schoot in 3 minuten het perfecte plaatje. Van het perfecte spastische gezin.
Dit blog is geschreven voor www.boskblog.nl
