We zijn bij het consultatiebureau. Loes heeft zich er net zo op verheugd als ik. Voor haar betekent het één op één aandacht, iets waar ze thuis nogal weinig van krijgt. Voor mij betekent het de vreugde van een kind dat alles volgens het boekje doet. Ik koester het, dat groene boekje waar jolig ‘Groei op!’ op staat en “plak hier een foto van je kind!”. Want er is geen curve waarbinnen Loes zich niet moeiteloos beweegt.
Nee dan Ties, tien jaar geleden. Ik sleepte me elke maand weer naar het consultatiebureau. Omdat elke maand duidelijker werd dat er iets niet helemaal in de haak was met de zoon die ik toen nog voor normaal hield.
Ze hadden me steeds een stomp in mijn maag kunnen geven. In plaats daarvan stelden ze vragen.
“Kan hij al speelgoed overpakken?”
“Speelt hij met zijn eigen voetjes?”
“Probeert hij al om te rollen?”
“Kan hij al speelgoed overpakken?”
“Speelt hij met zijn eigen voetjes?”
“Probeert hij al om te rollen?”
Ties kan het allemaal nog steeds niet. Het groene boekje bleef leeg. Zijn mijlpalen bestonden uit: “Voor het eerst in een aangepaste zitvoorziening!” en “De eerste stapjes in de Walker!” of “Hoera! Op de douche-toilet stoel!” Maar daar bestaan geen boekjes voor.
Het Groei Op! boek van Loes wordt vandaag weer flink bijgewerkt. Ja, ze trekt zelf haar kleren al uit. Ze is goed verstaanbaar voor vreemden. Ja hoor, ze kan heel mooi een cirkel tekenen, doe eens, Loes? Goed zo! “Alleen nog de oogtest, dan zijn we klaar,” zegt de arts. Ik maak me geen zorgen. Als er íemand als een havik doorheeft wat er waar dan ook te halen valt, is zij het wel.
De arts wijst een plaatje aan. Loes zwijgt.
“Zie je dan wat dit is?”
“Nee.”
“En dit?”
“Weet ik niet.”
“POES!” wil ik gillen. “Je ziet toch wel dat het een poes is?”
Maar Loes ziet bijna niets.
De arts wijst een plaatje aan. Loes zwijgt.
“Zie je dan wat dit is?”
“Nee.”
“En dit?”
“Weet ik niet.”
“POES!” wil ik gillen. “Je ziet toch wel dat het een poes is?”
Maar Loes ziet bijna niets.
Ouderwets van slag sta ik weer buiten. Mijn kind valt buiten de curve. Het Hello Kitty brilletje heb ik in gedachten al gekocht. Dan bel ik een vriendin, die me hartelijk uitlacht. “Die van mij is ook gezakt. Twee keer! Het zijn toch ook achterlijke icoontjes? Hoe weten onze kinderen nou nog wat een fluitketel is?” Gelukkig. Zakken voor je oogtest is normaal. En ergens ook wel een mijlpaal.
