maandag 22 april 2013

Vertrouw nooit een arts met een rode bril.




Op het eerste gezicht lijkt hij aardig. Zo’n ouderwetse arts met vertrouwenwekkend grijs haar en een sympathieke rode leesbril.
"Wist u dat de naam ‘mytyschool’ van een Frans sprookje komt?"
"Ik heb Frans gestudeerd," zeg ik snel. Dat hij wel weet met wie hij te maken heeft. Niet zomaar een dom moedertje met een nog dommer kind.

We keuvelen wat door. Dan komen we ter zake: de ‘anti-kwijl’ operatie voor Ties, die op het laatste moment niet door ging in een ander ziekenhuis. Ik heb me ingelezen, twee keer met de kaakchirurg gesproken en meer vóórs dan tegens ontdekt. Alleen nog kennismaken met deze arts en de operatie inplannen.

"U weet wat er gaat gebeuren?"
"Ja, ik heb al twee keer met…"
"Want het is natuurlijk niet niks hè."
"Natuurlijk, ik snap dat elke operatie.."
"En dan vraag ik me af, is het wel zo erg? Ik bedoel. Heeft hij er zélf last van?"

Ik knipper met mijn ogen. Ga iets rechter op mijn stoel zitten. De aanwezige co-assistent kijkt naar de vloer.

"Natuurlijk!" antwoord ik. "Hij slaapt 's nachts op een nat kussen. Hij heeft uitslag. Hij moet stomme sjaaltjes om, hij is altijd verkouden."
“Maar hoe weet u dat hij er zélf last van heeft?"
"Omdat ik het hem vraag. En omdat hij dan ja zegt!"
"Tja," zegt de arts. Hij lacht er een beetje bij. "Natuurlijk zegt hij ja, u bent zijn moeder."

Het valt me nu pas op dat hij zich nog geen enkele keer tot Ties heeft gericht.
"Kijk," gaat hij door op een toon alsof hij de tafel van 2 uitlegt, "Je kunt spreken van last, als hij bijvoorbeeld op de dagbesteding…"
"Hij gaat gewoon naar school"
"…of op de mytylschool, als hij daar niet mee kan doen met de rest. Omdat ze hem vies vinden. Dán is een operatie pas noodzakelijk."

Ben ik gek, dat ik Ties wil verlossen van iets heel onaangenaams? Zijn kwaliteit van leven net even wil verbeteren? De co-assistent ontwijkt mijn blik.
"Als ú continu zou kwijlen,” vraag ik de arts, “dan zou u zich toch direct laten opereren?"
Hij schudt meewarig zijn hoofd.
"Ik geloof niet dat u mij begrijpt."
"Ik geloof eerder dat u míj niet begrijpt!"
Even is het stil. Dan pakt hij zijn verwijsblokje. "Goed. Als ú het dan zo graag wilt."
Zwijgend verlaten we de behandelkamer. Het domme moedertje met het nog dommere kind.




35 opmerkingen:

  1. Oh god wat vreselijk!

    groet, Fenny

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank voor het meeleven ;-). Het was inderdaad ook vreselijk!

      Verwijderen
  2. Hij komt me zo bekend voor, deze arts. Ik zou haast denken dat wij elkaar ook getroffen hebben ware het niet dat wij al jaren niet meer naar het westen gaan om met specialisten te spreken....... Ik denk dat we helaas kunnen spreken van een ras. Uitstervend ras god zij dank, maar toch!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja een ras dat langzaam met pensioen gaat, gelukkig. Mijn hoop is gevestigd op de co-assistenten!

      Verwijderen
    2. Komen er eindelijk echt leuke dokters uit de schoolbanken, waar ik menig spreekuur enorm in heb geïnvesteerd, ben ik zelf nog net niet een oude doos.....

      Verwijderen
    3. Ja, we gaan het allemaal niet meer mee maken Sarike ;-)

      Verwijderen
  3. Verschrikkelijk!!! Artsen tegenwoordig.... Je moet bijna smekend op je knieën om iets gedaan te krijgen...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. En soms ook terecht - het ís ook allemaal niet niets. Maar de toon, brrr...!

      Verwijderen
  4. Nou ja,zeg!! Dat wekt bepaald geen vertrouwen. Een arts die eigenlijk tegen het uitvoeren van zijn eigen operatie is? Misschien toch maar naar Nijmegen? Daar gaat het toch echt heeeeeel anders aan toe!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. De ivoren toren is bij sommige artsen nog steeds heel hoog, te hoog. Wat een autist.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Gelukkig was dit een uitzondering. Zoals hierboven al door iemand gezegd wordt: 'een uitstervend ras'...

      Verwijderen
    2. sorry maar ik vindt het een belediging voor mensen met een autisme om met deze arts vergeleken te worden.

      Verwijderen
  6. Hopelijk it wasn't my Ties.

    Maeve MacLone

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Waar is mijn pepperspray!
    Liefs, Pleun

    BeantwoordenVerwijderen
  8. In het sprookje geneest het kind. In de werkelijkheid behandelt de dokter je als een verwende zorgconsument.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Jaloers op deze pracht van een eindzin! Mooi verwoord.

      Verwijderen
  9. Zit 'Hé droplul, hier zit ik. Ik hoor je wel...' al in de spraakcomputer?

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Dit zijn de echte energievreters in de zorg voor je kind. Ik herken het zo ontzettend.

    En dan dat praten tegen jou, niet tegen Ties of in ons geval mijn husband. Als of hij er niet bij is. En al helemaal niet praten met je.

    Ik hoop dat hij je blog leest, zich herkent en ervan wil leren....

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Jeetje, soms zou je ze toch wat...

    BeantwoordenVerwijderen
  12. 10 minuten spreekkamer Kost je als ouders een week energie om weer verder te kunnen. Jammer dat er zo weinig hulpverlener en medici dit begrijpen. Een ondoordachten zin of uitspraak kan zoveel pijn doen.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Wat erg, dit kan toch niet! Officiële klacht indienen? Veel ouders die soortgelijke ervaringen hebben zijn vaak moe en zien geen heil in een klacht, kan mij voorstellen, weer iets erbij. Maar wie weet, dat deze arts een klein beetje van de klacht meeneemt in zijn volgende gesprek, al is het maar het aanspreken van het kind als mens? Wie weet dat de volgende moeder met een ander gevoel het ziekenhuis verlaat?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Acb nee, het is ongetwijfeld en zeer kundig chirurg en daar gaat het natuurlijk om. En ik neem aan - en merk al - dat de jonge garde over meer sociale vaardigheden/ inlevingsvermogen beschikt.

      Verwijderen
  14. Helaas wordt hiermee wederom de onkunde van menig arts vast gesteld wat betreft omgaan met mensen met een beperking op welk level dan ook. Ik maak ook weleens het omgekeerde mee, praten tegen mijn zoon met een verstandelijke beperking op een manier alsof hij bij de arts in de schoolbanken heeft gezeten en medestudent was. Er wordt dan gepoogt om mij als moeder de mond te snoeren,echter laat ik mij het kaas niet van het brood eten en confronteer de arts met de vraag of hij elke 7 jarige het op deze manier uitlegt? Dat doet vaak de wenkbrauwen fronsen,vervolgens vraag ik of hij het dossier van mijn zoon wel goed heeft gelezen! Ik geef nl bij elke nieuwe afspraak met een nieuwe arts van te voren al aan dat mijn zoon verstandelijk beperkt is en op welk leeftijdsniveau ze hem uitleg kunnen geven. Dit brengt vaak wat meer begrip voor mijn aanwezigheid en de uitleg die ik tussentijds aan mijn zoon geef, oftewel mijn tolken voor de artsen taal. Heel goed dat u de arts heeft gevraagd of hij zich in uw zoon wilde verplaatsen en of hij dat graag geholpen zou willen worden. Geef niet op,gelukkig zijn er tal van lieve en begripvolle artsen die zich makkelijk in de situatie van uw zoon kunnen en zullen plaatsen. Succes met de operatie en dat het resultaat zeer positief mag zijn voor uw zoon.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja, dat is weer de andere kant. Ook heel vervelend! De operatie hebben wij, om andere redenen, uitgesteld maar ooit gaat het er van komen. Maar niet bij hem!

      Verwijderen
  15. Munitie voor een eventuele (hopelijk niet!!!) confrontatie met net zo'n joker: "Frans sprookje??(2 x) Dat is wel erg kort door de bocht voor een symbolistisch toneelstuk van de in het Frans schrijvende Vlaming uit Gent, die Maeterlinck was." #Treppenwitz/esprit de l'escalier

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Pffff... Wat een gedoe elke keer weer voordat de kennis die jezelf en je kind van de situatie hebben gewoon wordt aangenomen.
    Nijmegen kan ik je aanraden, komen wij met Tom voor het kwijlen, heerlijk! Goede ontvangst en begeleiding door logo met tijd, artsen die om de beurt langskomen in het kamertje waar jij zit en tussendoor met elkaar overleggen en dat ook weer met je delen.
    Ben wel benieuwd naar de operatie, wij doen het voorlopig met medicijnen (botox gaf te weinig resultaat en teveel bijwerkingen) tot Tom oud genoeg is, waarschijnlijk nog een jaar of 2...
    groetjes,
    Marije

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wij hadden precies hetzelfde met Botox, vandaar de stap. Maar inmiddels hebben we (om andere redenen dan de arts ;-)) besloten om het ook nog uit te stellen. Iedereen verwijst naar Nijmegen! Waren zij ook al van plan.
      groetjes, Elise

      Verwijderen
  17. Wat aanmatigend. Echt heel erg. Ik heb al heel wat meegemaakt op dat gebied, maar dit doet mij zelfs huiveren.

    Wat een eikel. Excusez le mot.

    Ik moet zeggen, ik heb een helle toffe arts. Wij overleggen altijd samen en dat gaat gelukkig heel goed.

    BeantwoordenVerwijderen
  18. Chapeau Elise,

    Weer een 'boven-God-verheven' specialist. Ken ze maar al te goed.....

    Gr. Nils

    BeantwoordenVerwijderen