Stel dat Mark Rutte 100%
afhankelijk wordt van familie, vrienden of buren. Om te eten, om te drinken, om
gedoucht te worden, om het toilet te bezoeken. En als hij dan, trouw als hij is
aan zijn eigen beleid, een oude dispuutsgenoot belt om zijn billen af te vegen.
Dan gebeurt er denk ik dit. 1. De
dispuutsgenoot heeft na een paar weken genoeg van de billen van Mark Rutte.
Maar durft dat niet te zeggen. 2. De dispuutsgenoot doet het niet goed. Maar in
plaats van: “Godskolere man, je steekt er nog net de pleeborstel niet bij
in!", zegt Mark: “Dankjewel hoor. En tot morgen…toch?” De dispuutsgenoot
stelt het moeilijke gesprekje dat hij met Mark wilde aangaan maar weer uit.
Niemand is blij met de situatie.
Een 25-jarige vriendschap is hard op weg om naar de klote te gaan. Maar hee,
toch mooi weer een dagdeel thuishulp bespaard.
Mark Rutte zal ontdekken wat
iedere hulpbehoevende Nederlander straks aan den lijve gaat ondervinden. Als je
geen arbeidsrelatie hebt met degene die nogal genante hulp aan jou verleent,
kun je niet de professionele eisen stellen die nodig zijn voor goede zorg. En
kun je niet echt op iemand rekenen.
Ging het maar alleen over billen
afvegen, of een boodschapje doen of een steunkous aantrekken. Het gaat over
zoveel meer. Het gaat ook over mijn spastische, kwijlende, incontinente kind
dat speciale begeleiding behoeft. Zo’n kind waarvan zelfs therapeuten na een
half jaar nog niet weten wat ze met hem aanmoeten. Zo eentje die uit
enthousiasme de raarste kreten uitstoot, waar mensen voor achteruit deinzen of
vies naar kijken. Vraag dan je buurvrouw maar even om hem bezig te houden, aan
te kleden of uit zijn rolstoel te tillen. En, sorry daar zijn we weer, of
ze meteen die poepluier ook voor haar rekening neemt.
Al zouden ze het wél kunnen, dan
nog wil ik niet verplicht zijn om op bekenden te leunen. Ik wil vriendin voor
mijn vrienden en dochter voor mijn ouders blijven. En de buren houd ik
liever buiten de deur. Voor mijn zoon huur ik professionals in.
Het nieuwe zorgstelsel maakt ouderen, chronisch zieken en gehandicapten niet zelfstandiger of sterker. Het werpt hen juist terug op de spruitjes lucht/vrijwilligerssfeer waar ze al jaren uit proberen te komen. De sfeer dat je dankbaar moet zijn dat er überhaupt iemand naar je omkijkt.
Geplaatst als opiniestuk in Dagblad Trouw. Lees het hier.
Het nieuwe zorgstelsel maakt ouderen, chronisch zieken en gehandicapten niet zelfstandiger of sterker. Het werpt hen juist terug op de spruitjes lucht/vrijwilligerssfeer waar ze al jaren uit proberen te komen. De sfeer dat je dankbaar moet zijn dat er überhaupt iemand naar je omkijkt.
Geplaatst als opiniestuk in Dagblad Trouw. Lees het hier.