Pak je een gratis dropje, krijg je de beveiliger op je dak.

Er hadden al alarmbellen moeten rinkelen toen de huidkleurige panty’s voor vijftig cent de deur uitgingen. Maar pas bij “ALLES MOET WEG!” in witte verfletters op het raam drong het tot me door. Drogisterij Takken stopte ermee.

Ik overdrijf niet als ik zeg dat deze laatste kleine drogist annex postkantoor een baken in mijn bestaan vormde. Ik kwam er elke dag. Voor een frisse neus, kauwgom of een aangetekende brief op werkdagen. En op woensdagmiddag was ‘de dropjeswinkel’ een prima lokmiddel om mijn kinderen van meer dan 5 minuten buitenlucht te voorzien. De nog jonge eigenaar straalde iets uit waar ik rustig van werd. Misschien omdat hij altijd de krant las of meditatief staarde naar een rij Just for Men haarkleuring verpakkingen.

 “Ook ééntje voor je grote broer pakken hè?” zei hij steevast. Zonder ooit uitgebreid te vragen wat Ties nou had, zag hij in dat naar tumtummetjes graaien in ouderwetse snoeppotten een onhaalbaar streven was. 
"Ha, zoiets dacht ik al," lachte hij bij mijn aankoop van een pot zwangerschapsvitaminen. En toen ik voor het eerst met kleuter in rolstoel, peuter op fietsje en pasgeboren baby in buikdrager binnenkwam, grapte hij dat ik best een vlag in de vitrine mocht planten.

Maar  nu is de dichtstbijzijnde drogist de Etos in het winkelcentrum. Ik wil helemaal niet naar de Etos. Pak je een gratis dropje, krijg je de beveiliger op je dak. En aan de kassa vragen ze opdringerig of je alles hebt gevonden wat je zocht. Dat hoefde drogist Takken nooit te weten. Kon hem het schelen, ik kwam toch de volgende dag wel terug. 

Het  “ALLES MOET WEG” op het raam bij Takken lijkt ook op de rest van mijn leven te slaan. In een paar maanden tijd stopten Ties z'n PGB'er, zijn vaste buschauffeur en zijn trouwe ergotherpeute met werken. Ook de oppassen die bijna 10 jaar liefdevol de scepter zwaaiden over onze kinderen en wasmanden: weg. Bruut omgeruild voor buitenschoolse opvang nu Loes (4) naar school gaat. Het huis is leeg en stil. Wat z’n voordelen heeft als freelance tekstschrijver – maar toch.

Opeens is niets meer als vanouds. Dus doe ik wat ieder weldenkend mens doet als het leven even niet meer voorspelbaar lijkt. Ik trek een Tarotkaart. 
“Ook dat nog”, denk ik als ik ‘De Dood’ in de ogen kijk. Maar het blijkt juist de mooiste kaart van het pak. Betekent nieuw begin.