Alles met een batterij, accu of stekker geeft er liefst simultaan de brui aan.

In de tijd dat ik dit blog schrijf, had ik Ties z’n spraakcomputer kunnen resetten. Het magische apparaat waarmee mijn niet sprekende kind eindelijk aan de wereld kan bewijzen dat hij wél slim is, zijn window to the world, zijn stem, is namelijk kapot. 

De spraakcomputer is trouwens niet het enige hulpmiddel dat kuren vertoont. Ook de drukknoppen waar wij iets in kunnen spreken voor Ties, hangen op half 7. Allebei. En gisteren liep zijn elektrische hoofdbestuurbare rolstoel om de haverklap vast. Met een gillende Ties op het pleintje als gevolg.

Het spraakapparaat is eigenlijk al vrijwel vanaf het begin de weg kwijt. Of hij slaat op hol en laat vijftig keer achter elkaar knetterhard ETEN!-DRINKEN!-GRAPJE!-POEP!-ETEN!-DRINKEN!-GRAPJE!-POEP! horen. Of hij houdt er gewoon helemaal mee op. Wat volgens de fabrikant overigens volstrekt normaal is: de accu gaat maar 5 uur mee.

“Dus mijn kind mag maar tot 2 uur ‘s middags praten?”, vraag ik de helpdeskmedewerker.

“Daar komt het wel op neer, ja.”

Als alles naar wens werkt, klikt Ties als een bezetene met behulp van zijn hoofdsteun langs alle vakjes. Nog steeds horen we ETEN!-DRINKEN!-GRAPJE!-POEP! maar dan omdat hij er langs scrollt, enthousiast op weg naar wat hij graag wil of wil zeggen. Hij snapt het en het lukt hem. De juffen beloven me om het apparaat tussen de middag op te laden. En ik krijg weer de hoop dat Ties dit keer echt een sprong zal maken. Bijdehand gaat doen. Mijzelf en anderen gaat verrassen. Tot ik weer in het schriftje van school lees: “De spraakcomputer doet raar, weet jij misschien wat het is?”

Nee. Ik weet niet wat het is. Ik weet niet waarom het aller, aller belangrijkste apparaat van Ties ons keer op keer zo in de steek laat. En waarom sowieso alles met een batterij, accu of stekker waar Ties van afhankelijk is, er liefst simultaan de brui aan geeft. Dus doe ik wat ik altijd doe als ik het niet meer weet. Uithuilen bij mijn man.

“NIETS van Ties doet het goed!” roep ik op een toon alsof hij er wat aan kan doen.

“Jawel”, sust Remco.

“O ja??? O ja??? Noem ÉÉN ding!!!”

Even is het stil. Dan zegt hij: “Zijn moeder. Ties z’n moeder doet het goed.”