Eén kind in een rolstoel en een baby in de buggy: op z'n zachtst gezegd een logistieke uitdaging.

Als je naast een gehandicapte zoon nog twee andere kinderen hebt, is dat logistiek op z’n zachtst gezegd een uitdaging. Soms is de enige optie: met rechts Ties (8) in de rolstoel en met links Loes (1,5) in de wandelwagen duwen, tussendoor schreeuwend naar fietsende Rijk (5) dat hij bij elke stoep moet wachten.

Maar voor omstanders blijk ik keer op keer een circusattractie. Niet zelden slaan mensen hun hand voor de mond en vragen ze daarna geschokt of ze kunnen helpen. Anderen zien er de lol juist van in en roepen “Doe je best meid!” of - ik verzin dit niet - applaudisseren.

Meestal voel ik me een onverschrokken moeder de gans die blijmoedig haar eendjes voor zich uit wappert. Maar soms zou ik even willen dat alles anders was. Zoals bij de eerste consultatiebureau afspraak van Loes. Het begon er al mee dat Ties een door mij totaal niet ingecalculeerde studiedag bleek te hebben, en dus mee moest. Eenmaal daar kieperde Rijk de buggy achterover met zijn pasgeboren zusje erin, terwijl ik met handen en voeten de rolstoel van Ties een manshoge stoep op probeerde te krijgen. Vervolgens bleek de afspraak op de één of andere manier een uur later dan in mijn agenda te staan. En als grande finale kreeg ik, toen ik twee uur later weer buiten stond te bedenken hoe ik die stoep in godesnaam weer af kwam, een dikke, witte fledder op mijn hoofd. Vogelpoep.

Ik keek omhoog. Niet naar de vogel, maar naar iets of iemand of alles daarboven. En opeens had ik het door. Ik was de hoofdpersoon in mijn eigen Truman Show! Ik kon ze bijna horen, de regisseurs van mijn leven:

“Vogelpoep? Kunnen we dat wel maken joh, ze heeft net haar baby al laten vallen en een uur moeten wachten.”

“Weet ik!” (valse lach) “En straks rijdt ze nog een gigantische deuk in de auto.”

“Maar dat is toch zielig!”

“Welnee man. Over een week wint ze 1,6 miljoen in de loterij en in 2014 leert Ties dankzij een nieuwe Amerikaanse therapie weer lopen.”

“O. Nou laten we er dan nog maar even van genieten. Wat geeft de duurste deuk denk je, dat linker of dat rechter paaltje?”