Zelfhulp

Er is een reden waarom ik geen psychologie heb gestudeerd. Ik was waarschijnlijk gek geworden. Gelukkig geeft de geboorte van een gehandicapt kind je een vrijkaartje om er de rest van je leven naar hartenlust op los te psychologiseren.24-uur per dag pieker ik over wat ik allemaal wel, niet, meer, minder, beter, anders of toch hetzelfde had moeten doen voor dit kind dat volledig aan onze goede bedoelingen is overgeleverd. Om vervolgens nog even lekker door te piekeren over het feit dat ik zo pieker.

Het absolute dieptepunt bereikte ik een paar weken geleden. Ik nam met Ties een kijkje bij rolstoelhockey. Diep in mijn hart was ik bang om (weer) te moeten horen dat hij iets wat ik heel graag voor hem wilde, door zijn beperkingen niet kon of mocht. Of nog erger: dat hij er zelf geen bal aan zou vinden. Maar niets was minder waar. Ties werd met open armen ontvangen en hij reed nieuwsgierig razendsnel rond tussen alle andere rolstoelers.

“Fuck”, seinden mijn hersenen direct beschuldigend door. “Dit had je veel eerder moeten doen! Kijk hem nou eens dolgelukkig rondracen!” Ook besefte ik hoe prettig het was om hier te zijn. Niemand staarde naar mijn zoon en botsen met de rolstoel mocht. Maar betekende dat dan dat ik in ‘normaal’ gezelschap altijd gespannen was? Wat zielig voor me!

Doodsbleek kwam ik thuis. Het voelde alsof iemand me met een hamer op mijn hoofd had geslagen, zo moe was ik. Ik was ook nog misselijk, kreeg hoofdpijn en rolde om 8 uur mijn bed in. Dit is het dus, dacht ik terwijl het plafond draaiend op me af kwam. Een burn-out. En geen arbeidsongeschiktheidsverzekering.

De volgende ochtend voelde ik me weliswaar weer kiplekker, de psycholoog in mij draaide overuren. Oké, dat van die burn-out was dus vals alarm. Maar ik zat er wel verdomd dicht tegenaan als iets psychisch zo’n fysieke weerslag kon hebben. Malend kwam ik de dag door. Wat als dit nóg een keer gebeurde? Hoeveel signalen van mijn lichaam had ik gemist? Wie wás ik eigenlijk!!! IN GODSNAAM!!!

Totdat Remco doodsbleek thuiskwam. Het voelde alsof iemand hem met een hamer op zijn hoofd had geslagen, zo moe was hij. Hij was ook nog misselijk en kreeg hoofdpijn. Om 8 uur rolde hij zijn bed in met wat uiteindelijk een ordinair, besmettelijk eendagsgriepje bleek te zijn.