FAQ

“Goed hè…” knikt een buurvrouw, als ik met Ties voorbij kom lopen. Stapje voor stapje schuifelt hij vooruit, ingesnoerd in zijn ‘walker’, een soort loopfiets annex rollator. Zweetdruppeltjes glinsteren op zijn voorhoofd. Ik trek hem aan een touw wat vooruit, alsof ik mijn hond uitlaat. Ja, wil ik trots antwoorden. Fantastisch dat hij dit kan, terwijl tegelijkertijd zijn spieren er alles aan doen om hem tegen te werken. Maar dat bedoelt ze niet. “Goed hè, wat er tegenwoordig allemaal mogelijk is,” maakt ze haar zin af. “Dertig jaar geleden hadden ze dit allemaal nog niet!”

Uhm ja, inderdaad: dertig jaar geleden bestond dit loophulpmiddel nog niet voor kinderen als Ties. Maar dertig jaar geleden deed je ook de afwas nog met de hand, zat je lelijke grijze telefoon aan een achterlijke draad en had je welgeteld twee tv-zenders. Er is een woord voor ‘wat er tegenwoordig allemaal mogelijk is’: vooruitgang. Persoonlijk vind ik het niet meer dan normaal dat de gehandicapte medemens meeprofiteert van dit fenomeen. Met -8 aan beide ogen ben ik zelf zo goed als blind maar ik rol echt niet iedere ochtend van dankbaarheid over de vloer omdat de contactlens ooit is uitgevonden.

Misschien dat de buurvrouw mij uit kan leggen waarom een iPad zo dun is als een frisbee, terwijl je met de logge spraakcomputer van Ties in één klap een cavia doodmept. En dat je voor je nieuwe auto kunt kiezen uit minstens honderd modellen, terwijl er slechts één rolstoel bestaat waar mijn kind zelf mee kan rijden.

‘Je mag blij zijn dat je in Nederland woont’ – geven mensen (denk: wildvreemde omaatjes in de Hema) mij graag over het hoofd van Ties mee. Blij? In een land waar zoiets middeleeuws als een verloskundige je te laat naar het ziekenhuis stuurt? Waar je met een kind van nog geen jaar tegen een wachtlijst van zes maanden aanloopt, zodat je gedwongen bent op eigen rekening naar het buitenland uit te wijken? Waar het inmiddels overduidelijk niet meer om de beste zorg gaat maar om de goedkoopste? Nou nee.

Of we het allemaal vergoed krijgen, ook al zo’n frequently asked question. Wel veel ja. Maar niet alles -  en meestal alleen het merk waar de verzekeraar toevallig een deal mee heeft. En waarom wil iedereen dat toch steeds weten? Informeren ze ook bij een kankerpatiënt of hij de chemokuren zelf cash bij de balie afrekent? Ik vraag het me af.