“Jij hebt echt de emoties van een kleuter,” zei Remco toen hij me nog maar net kende. “Geef het een klap en het huilt, geef het een lolly en het lacht weer.” In twaalf jaar tijd ben ik er niet veel volwassener op geworden. Al ben ik er wel trots op dat mijn humeur niet meer afhankelijk is van het weer. Behalve dan als het waait/regent/minder dan 20 graden is op een zonzekere bestemming.
Inmiddels wordt mijn temperament ook door mijn gezin gevreesd.
“Mama weer blij?” vraagt Loes (2) met trillend onderlipje nadat ik driftig de hak van mijn Dr. Scholl klompje kapot heb gestampt.
“Nee!” snauw ik terwijl ik met mijn blote voet een kastdeur dichttrap.
Ook de jongens weten precies wanneer ze dekking moeten zoeken. En Remco belt meestal voor hij thuiskomt nog op om voorzichtig te vragen hoe mijn stemming is en hoeveel kinderen er nog leven. Als het stormt, dan stormt het goed.
Ook de jongens weten precies wanneer ze dekking moeten zoeken. En Remco belt meestal voor hij thuiskomt nog op om voorzichtig te vragen hoe mijn stemming is en hoeveel kinderen er nog leven. Als het stormt, dan stormt het goed.
Gelukkig kan het ook zomaar de andere kant uit slaan. Zo ben ik momenteel op het manische af euforisch. Ik haal op de bakfiets in de stromende regen zingend mijn kinderen van school. “Dat brengt geluk!” lach ik als ik bij het afstappen vol in de poep trap. Of er een vriendje mag spelen? Tuurlijk! Twee!
Want sinds twee weken doet Ties z’n spraakcomputer het weer. Zelfs ik ben verbaasd hoe goed en razendsnel hij het best wel ingewikkelde apparaat met zijn hoofd bestuurt. Ook al was ík juist degene die voorspelde dat dit zijn doorbraak zou betekenen. Voor het eerst in bijna 10 jaar laat mijn niet-sprekende kind dubbel en dwars zien wat hij waard is.
Eindelijk kan Ties ons vertellen dat hij een boterham met chocopasta wil. Dat hij Disney XD stom vindt. Dat hij oma mist. En kan hij net als zijn broer en zus keihard overal doorheen praten.
“Tot vanmiddag,” zei hij vanochtend toen het busje hem kwam halen voor school.
Buiten was het fris en helder, ik rook de herfst. Naast mij strekte Loes, die me tot wanhoop kan drijven als ik toevallig niet euforisch ben, haar armen naar me uit. Ik tilde haar op en zong het liedje van De Dijk dat sinds twee weken maar niet uit mijn hoofd lijkt te willen.
Alles komt terecht.
We zijn er nog niet.
Maar we zijn onderweg.
Alles komt terecht.
We beginnen pas.
We beginnen nu pas echt.
Jeetje wat gaaf, en wat leuk dat hij eindelijk weer kan aangeven wat hij wil... en wat hij niet wil... snap dat je in een hele blijde bui bent...
BeantwoordenVerwijderenDank voor je reactie! Ties is een held! Er breekt een leuke spannende periode aan. En daar blijf ik over schrijven.
BeantwoordenVerwijderenWat heerlijk, leef je uit hoor... met alles wat je hebt!
BeantwoordenVerwijderenWat geweldig! Alsof je je kind opnieuw uit een eitje gepeld hebt, een nieuw begin.
BeantwoordenVerwijderenHebben elkaar wel eens op een BOSKdag gesproken, onze Tom van 6 heeft ook een spraakcomputer maar maakt daar nog weinig gebruik van.
Zou graag wat uitwisselen. Stuur je een SMSje met mijn e-mail adres, als je zin en tijd hebt kun je me bereiken.
Groet,
Marije Boender
@ Marije, wat goed, dat weet ik nog ja! Ga je zeker mailen. Groetjes!
BeantwoordenVerwijderen@kunstminnares: zal ik zeker doen :-)