“Hm.” ‘Hm’ is Ties-taal voor ‘al kreeg ik er een miljoen voor.’
“Jawéééél, heel even. Mama vangt je op.”
We zijn in ons aangepaste Zuid-Franse vakantiehuis. Niet geheel van harte laat Ties zich in het voor hem net te koude water zakken. Ik hou hem stevig vast. Over zijn verkrampte lijf voel ik kippevel.
“Lekker toch?” probeer ik de stemming erin te houden.
“Hm.”
“En als je er strakjes uit wil, zeg je gewoon ‘ui’ oké?”
“uuiuiuiuiuiuiui!”
Het zwembad staat symbool voor de hele vakantie. Terwijl Rijk (6) en Loes (2) overal een avontuur in zien – van een wegspringende krekel tot een ritje in het toeristentreintje – wil Ties maar één ding: naar huis. Omdat hij niets zelf kan, verveelt hij zich. Het verschil met zijn broer en zus is nooit zo groot als tijdens de zes lange weken dat de deuren van de mytylschool gesloten zijn.
Eenmaal terug, wandel ik met Ties naar het deprimerendste winkelcentrum van Haarlem. Hij voelt zich er helemaal thuis. Waarschijnlijk omdat iedereen daar op z’n minst in een scootmobiel rijdt of bij de uitgang gezellig op een rollator zit te roken.
Al lopend fantaseer ik somber over de toekomst van Ties, vol dodelijke verveling.
Plotseling stapt er een Marokkaanse vrouw van een jaar of vijftig stralend op ons af:
“Wat is hij prachtig! Hij is spastisch hè? Ik had precies zo’n zoon, hij was ook zó mooi.”
Ze kijkt me doordringend aan: “Je moet je geen zorgen maken, maar nú van hem genieten.”
Ik begin te huilen. Daar heb ik sowieso al twee weken zin in dus dat komt mooi uit. “Ja maar. Hoe moet het láter…”
“Niet aan de toekomst denken! Mijn zoon is jong gestorven, ik heb niet genoeg van hem genoten.” Ze kijkt weer naar Ties. “Dit is jullie engel. Jouw toekomst is rooskleurig, geloof me!” Haar Nederlands is niet zo goed, ze zegt ‘rozenkleurig’.
Terwijl ik midden op straat snotterend een wildvreemde vrouw omhels, moet ik denken aan de oude tv-serie “Joan of Arcadia”. Een pubermeisje kreeg de hele dag door boodschappen van God, via totale onbekenden. Knettergek werd ze ervan, wat de enigszins zalvende serie best grappig maakte.
Ik geef de vrouw mijn nummer. “Ik ga je bellen!” roept ze terwijl ze wegfietst.
Iets zegt me dat ze dat op precies het juiste moment zal doen.
Wat jammer dat hij er niet van kon genieten terwijl het zo'n mooi huis en zo'n mooie plek was. Wij waren er eerder dit jaar.
BeantwoordenVerwijderenJa het is absoluut schitterend. Wij hebben gelukkig wel genoten, en hebben ook voor volgend jaar weer geboekt.
BeantwoordenVerwijderenAlleen nemen we dan Ties' lievelings vermaak mee... oma!
Dat je je zorgen maakt is begrijpelijk en terecht.
BeantwoordenVerwijderenWel een wijze vrouw, zoals ze je gevoelens blijkbaar had aangevoeld.
En ze heeft natuurlijk gelijk.
Ook al belt ze niet, ze heeft haar werk al gedaan.
Inderdaad, voor mij hoeft ze ook niet meer te bellen. Ik ben zo al blij met haar.
BeantwoordenVerwijderenWat een lieve mevrouw... dat ze zomaar op je af loopt, en je verteld dat je een engel hebt...
BeantwoordenVerwijderenJa bijzonder hè? En nu, zo'n maand later, heeft Ties opeens een enorme doorbraak. Dus een blijere blog is in de maak!
BeantwoordenVerwijderenWat een heerlijk mens!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes
Mama van NoaTweet