Langzaam

“Ik wil niet lullig doen hoor,” zegt een vriendin (en dan weet je dat er iets heel lulligs komt). “Maar Rijk zit écht op de verkeerde zwemschool!”

De schrik slaat me om het hart. Moet ik hier denken aan Benno L. praktijken? De legionella bacterie? Speaker instortingsgevaar? Niets van dat al. De zwemschool is – ze spreekt het met de grootste walging uit – Lángzaam.


Zelf ben ik nooit verder gekomen dan mijn A-diploma waar ik drie jaar, volgens mijn moeder voornamelijk huilend, over heb gedaan. Sowieso loop ik mijn hele leven al achter de feiten aan. Terwijl vriendinnen legitimatiepasjes vervalsten voor de disco zat ik in Snoopy pyjama tot diep in de nacht te boerenbridgen met mijn oma. De eerste zoen had ik pas op mijn zestiende te pakken – oorzakelijk gevolg van mijn infrequente discobezoek - en mijn corporale Leidse studententijd heb ik in een niet-begrijpende waas doorlopen. Pas op m'n dertigste werd ik een beetje wakker.

Rijk daarentegen, is een kind dat vol overtuiging door het leven rent. Hij doet alles volgens het boekje. Rolde met vijf maanden om. Liep met anderhalf. Heeft zojuist in drie maanden leren lezen en schrijven. Als ik even met mijn ogen knipper, heeft hij de baard in de keel en zijn vriendin zwanger gemaakt. Mag hij alsjeblieft tot die tijd lekker op z’n dooie akkertje met een kurk om z’n middel baantjes trekken?

Mijn vriendin heeft gelijk, natuurlijk. Het ene na het andere leeftijdsgenootje komt zwaaiend met z’n zwemdiploma aanzetten. Ouders die hun kind van deze school haalden, vertellen triomfantelijk hoe snel Jantje of Pietje ergens anders wél examen mocht doen. En eerlijk is eerlijk, het liefst zou ik Rijks ‘online zwemscore’ hacken om de resultaten naar boven af te ronden. 

Maar wisselen van zwemschool? Dat kan ik niet. Want ik hou zo van de locatie. De deuren klappen er automatisch open, in de hal staat een tilhulpmiddel en in de kleedkamer een aangepaste douchebrancard. Het zwembad waar Rijk les krijgt, zit in de mytylschool van zijn grote, gehandicapte broer. Elke week drink ik koffie uit de langzame automaat. En kijk ik uit op het kantoortje van de conciërge die me vertelde dat hij zeven jaar op een verblijfsvergunning heeft moeten wachten. Ik kom helemaal tot rust in deze school, vol geboren laatbloeiers die waarschijnlijk nooit hun zwemdiploma zullen halen. Met moeders die zich daar al lang geleden bij hebben neergelegd.