maandag 8 april 2013

Waarom ik rustig word in de buurt van syndroompjes en spierziekten.




Pas als ik er echt niet onderuit kom, breng ík de kinderen naar school. Vandaag is zo’n dag. Mijn auto is breed, de straat is smal dus voor ik het weet, sta ik ingeklemd tussen een Hummer en een Mini Cooper. Een moeder (Mini) en een vader (Hummer) kijken me aan alsof ik zojuist hun kind heb doodgereden. De vrouw is niet van plan achteruit te rijden. De man heft zijn hand naar me op. 

Thuis word ik opgewacht door een onbekende dame.
 “Ik vind u ontzettend asociaal!”
Even denk ik dat ze aan het verkeerde adres is.
“Ja u ja! Ja! U parkeert véél teveel naar links!”
Ik heb geen idee waar ze het over heeft. De parkeerplaats naast de onze staat al 6 jaar leeg. Desondanks parkeren we best braaf binnen de lijntjes.
Ze luistert niet naar mijn gesputter: “Dit is asociaal gedrag!"

's Middags heb ik een bespreking op de school van Ties. De auto laat ik voor de zekerheid thuis. Ik fiets langs onze buurtspeeltuin met z’n zielloze kapot getrapte doeltjes. Ik stap op het pontje dat er door klagende, ruziënde omwonenden bijna niet was gekomen. En opeens grijpt het me naar de keel.

Waarom is iedereen zo agressief? Zo gefrustreerd? Is het de crisis? Of ligt het aan mij? Reageer ik overgevoelig op alles wat maar even niet op een facebook like lijkt? Kan ik de harde realiteit niet meer aan?

Maar zodra de schuifdeuren van de mytylschool zich openen, word ik weer rustig. Niet omdat ik door al die syndroompjes, spierziekten en groeistoornissen het leven weer relativeer – mijn eigen zoon is er zo ongeveer het ergst aan toe. Ook niet omdat ‘die kindjes’ altijd ‘zo vrolijk’ zijn - ik weet uit ervaring dat dat niet zo is.

Het is de sfeer. De sfeer van ‘Ik pik jouw autistische gegil net zoals jij mijn spastische zwaai voor je muil voor lief neemt’. Van ‘Moet je er langs met je mini rollator? Prima joh, ik strompel wel even opzij op m’n spalkjes.’ Ik wentel me in deze enclave van volwassenen die met alles bezig zijn behalve zichzelf. En van kinderen die genoeg te klagen hebben maar het niet doen. 

Bij het weggaan zie ik nog net hoe Ties buiten met zijn elektrische rolstoel een onbemande driewieler meesleept. Niemand vindt het erg. 


17 opmerkingen:

  1. Reacties
    1. Dank voor het lezen! Ik word daar ook altijd stil, heerlijk.

      Verwijderen
  2. *glimlach* met twee voeten op de grond en zo herkenbaar als wat.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heel goed verwoord,en recht uit me hart.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ook ik verwonder me zeer regelmatig over de steeds grote wordende mate van intolerantie en aggressiviteit.
    Ik heb besloten om toch vooral te blijven proberen positief te blijven en posititef te blijven reageren.
    Eens of eens moet het dan toch weer beter gaan???? :)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. @Quibi: laten we maar positief blijven ;-) @anoniem Dank je! @anne-marie Dat was de bedoeling, mooi. Dank voor het lezen!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik ben een stille meelezer die nu toch even wil zeggen hoezeer ik je bewonder. Je moed, je kracht, je wanhoop, en dat je het ook 'gewoon' vertelt. Hier heeft de wereld wat aan. Dus petje af voor jou. Daarbij schrijf je ook nog prachtig. Dus nog een keer petje af. Veel liefde , veel sterkte, veel hulp.

    Judy

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Gedeeld op Facebook.
    Al is er maar 1 'mini' of 'hummer' die zich dit aantrekt, dat maakt de wereld alweer een stukje minder agressief..
    Bedankt voor je blog! Ik vind je eerlijkheid en kwetsbaarheid erg inspirerend!
    Groeten van Marije

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Zo herkenbaar. Onze dochter was jaren geleden ernstig ziek. Ze zat op regulier voortgezet onderwijs. Door menig volwassene vondt ze weinig begrip en werd ze mikpunt van ellende. Ze is toen op het Roessingh in Enschede terecht gekomen. Wat een verademing..zij en wij als ouders werden er helemaal gelukkig van. Om gewoon op een normale manier behandelt te worden en niet op een agressieve manier omdat je kind anders is" lees lastig is"

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Het is de eerste keer dat ik zo'n realiteit uit de "mond" (vingers?) van een ouder "hoor". Ik werk dagelijks met jongeren met een beperking, toch is het voor ons moeilijk om in te schatten wat het moet zijn om een kind met een beperking te hebben. Ik vermoed dat niet iedereen er zo realistisch mee omspringt als wat jij hier schrijft. Ik kom terug! Groeten en courage!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Als je bedenkt dat we allemaal in een maatschappij leven die zichzelf in stand moet houden lijkt deze blik in de tolerantiegraad van mensen een belangrijk aandachtspunt. Of je het nu hufertigheid of slecht samenwerken uitdrukt. Deze trend mag de andere kant op! Dank aan Elise voor dit geweldige inzicht. Mooi neergezet!

    BeantwoordenVerwijderen