zondag 19 augustus 2012

Aandacht



Met een gehandicapt kind voel je je bijna een Bekende Nederlander. Waar je ook komt, veroorzaak je een opstootje. Er wordt gestaard. Er wordt gefluisterd. Mensen kijken schichtig weg of spreken (en raken) je juist aan met een familiariteit alsof je al jaren bij hen over de vloer komt.

Wordt er een keer niet gekeken, dan ben je wel het middelpunt van de belangstelling omdat de ober met veel bombarie een speciale loopplank uitlegt. Of het halve restaurant verbouwt om plaats te maken voor de rolstoel.


Al die ongevraagde aandacht doet iets raars met je. Je gaat je ongemakkelijk voelen in doodnormale situaties. De kreten die Ties uitslaat als hij blij is - meestal goed voor een stoot endorfine naar mijn moederbrein - klinken me opeens vreemd en hard in de oren. Zijn mond afvegen, een gewoontegebaar, doe ik zo snel mogelijk. Plotseling besef ik hoe vies het er uit moet zien. Andermans blik werkt als een vergrootglas op je leven.


Maar eens per jaar vermommen we ons als normaal gezin en pakken we het vliegtuig naar een zonnig eiland. Zonder Ties. Zogenaamd om onze andere twee kinderen niet te verwaarlozen. Wat onzin is, want als er iemand bij ons thuis standaard de lul is, is het de gehandicapte wel. Als je niet kunt praten, ben je ook als laatste aan de beurt.


We willen gewoon de paparazzi ontduiken net als iedere andere overspannen BN’er. En laten we wel wezen, vakantie is een stuk relaxter als je geen rolstoel hoeft te duwen, iedereen gewoon zelf z'n mes en vork vast kan houden en je niet vijf keer per dag een TenaSlip maat S hoeft te verwisselen.


Tijdens zo’n Ties-loze week vraagt niemand “Zijn die van jou?”, als ik met mijn gewone kinderen bij het zwembad lig. En: “Wonen ze nog thuis?” of “Wat snappen ze nou allemaal, denk je?” in de rij van het lopend buffet. Niemand trekt zich ook maar iets van ons aan. Na een week ga ik bijna denken dat er iets mis met me is.


In de zomervakantie zijn we gewoon met z’n vijven op pad. Al bij het eerste wegrestaurant worden we aangegaapt alsof we E.T. uit de auto rollen. Maar dit jaar maak ik er een spelletje van. Ik probeer drie weken lang met mijn iPhone de starende mensen zelf op de foto te zetten. Wat dus nooit lukt. Ze voelen zich nogal snel bekeken.



14 opmerkingen:

  1. Goed verhaal. Al kan ik niet ontkennen dat ik ook zou kijken. Neem dan maar een foto van me.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. wat geweldig verwoord en zó herkenbaar!

    enne... er is niks mis met jullie hoor!;)

    groetjes, Inge

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Hij is weer top!! Ik doe mee en ga ook een verzameling foto's aanleggen met kijkers, moet toch lukken soms kijken ze zo ongegeneerd lang. Misschien een facebook pagina open? =)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik dacht serieus aan een Pinterest pagina. Alleen nog even uitvogelen hoe Pinterest werkt.

      Verwijderen
  4. Hallo ik ken jullie gezin niet en kreeg deze blog bij toeval te lezen. Kan me toch wel inleven in de irritatie en vind het idee van een foto maken van 'staarders' prachtig. IK hoop dat het jullie ook wat voldoening schenkt. Het allerbeste gewenst, Petra Portman. (zomaar een lezer)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Welkom zomaar een lezer :-) En ach, ik moet er natuurlijk gewoon zelf een keer echt goed mee leren omgaan.

      Verwijderen
  5. Zo herkenbaar. Mijn zoon zit dan wel niet in een rolstoel en op het eerste gezicht zie je niks. Maar als ie dan niet reageert als iemand vraagt wat ie wil drinken en uit enthousiasme met armen en benen fladdert. Tsja dan kan de show weer beginnen...Zeg alleen wat als ik denk dat mensen geinteresseerd zijn of als ik denk dat ik vaker contact met ze zal hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Kan ik me helemaal voorstellen. Dat herken ik weer van een vriendin van mij. Zij zegt ook vaak: een rolstoel is tenminste zíchtbaar!

      Verwijderen
  6. Wat een goed geschreven stuk!!Ik ken je niet maar ben zelf een moeder met een 14 jarige spastische zoon in een elektrische rolstoel met pdd-nos.
    Wat herkenbaar!!!Natasja

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik kwam toevallig op je site terecht. Wat een goed geschreven stuk! Ondanks dat onze zoon geen spasme heeft, is het erg herkenbaar. Soms krijg ik de neiging om me voor zijn gedrag te verontschuldigen, terwijl hij nu eenmaal zo is. Altijd weer die vragende of afkeurende blikken. Ik werk ook nog in de gehandicaptenzorg met volwassenen en ook daar wordt veel gestaard. Soms zouden we de mensen eens moeten vertellen dat ze er zo al het mooie vanaf kijken van deze bijzondere kinderen/mensen...

    groetjes Claudia

    www.eenbijzondergezin.blogspot.com

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat een goed stuk! Wat schrijf je goed zeg. Tot op zekere hoogte herkenbaar omdat we met onze zoon überhaupt geen restaurant, zwembad oid ingaan. Herkenbaar hoe zijn "blije geluiden" ineens anders klinken als je door de oren van onbekende omstanders luistert.
    Heerlijk dat jullie er toch even uitkunnen zonder Ties.
    Je klinkt als een topmoeder.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Hoi Elise, Ik herken me zo in al je verhalen. Zo mooi hoe je schrijft. Mijn zoontje is ook spastisch en ik merk buiten probeer ik hem zo normaal mogelijk te "vermommen", petje op, snelle sneakers, gel in de haar. Wat ik zo triest vind is dat hij de hele tijd luistert, dan zit ik zijn broer van 5 jaar uit te leggen dat zijn broer het allemaal niet kan wat hij kan, en dan zie je hem bijna mij aankijken... maar dat wil ik wel! Het is zo in en in triest, en ik herken je verhalen van de gemeente ook zo erg... Ken je moeders voor elkaar? Of is dat alleen in Arnhem? Ik zou je graag een keertje willen ontmoeten, samen met Ties (mijn zoontje is pas 3), want het lijkt soms of jij schrijft wat ik denk. -Outi

    BeantwoordenVerwijderen