woensdag 6 februari 2013

Al 7 jaar geef ik mijn kind aan wildvreemden mee.




Er staat een wat oudere man in leren jas voor mijn deur. 
“CONNEXXION!” bromt hij.
Niet: “De vaste chauffeur is verhinderd, vandaag breng ik uw zoon.”
Niet: “Hoi Ties, ik ben Jan/Piet/Henk. Vind je het goed als ik jou rij?”
Meer dan de naam van zijn werkgever (tenminste, daar vertrouw ik maar op, hij draagt geen uniform) kan er niet van af.

Sinds Ties 3 is, geef ik hem dagelijks aan wildvreemden in auto’s en bussen mee. 
“Ik werk op therapeutische basis. Mijn zoon is net vermoord,” zei de allereerste chauffeur. Hij wist hoe je een moeder op haar gemak stelt. Tussen Amsterdam Buitenveldert en het revalidatiecentrum in Wijk aan Zee vertelde hij met hoeveel messteken. En dat het voor hem nu allemaal niet meer hoefde. Ik zag ons al op suïcidale wijze in de plomp belanden.

We vroegen de taxicentrale of ze gek waren geworden. We kregen excuses en een andere chauffeur. Of eigenlijk: elke dag een andere chauffeur. Een keer zelfs per ongeluk twee, pal na elkaar. Zonder uitzondering schrokken ze zich een hoedje als “Dhr. van der Velde” een spastische peuter bleek. En zonder uitzondering wisten ze de weg niet.

Pas toen we onze verzekeringsmaatschappij dreigden met intieme connecties bij TROS Radar, mochten we zelf een taxibedrijf uitkiezen. Lex en Richard kwamen in ons leven. Stoere mannen die eruit zagen alsof ze hun Mercedes met één hand konden optillen. Maar die Ties behandelden als hun kostbaarste lading. Met tegenzin namen we weer afscheid van dit betrouwbare team. Ties ging nu naar school en dat moest met een gemeentebusje.

Na enkele langere en minder lange verbintenissen zijn we inmiddels gezegend met chauffeur Riet. Een schat van een oma die Ties elke dag stipt op tijd even vrolijk haalt en brengt. Dat ze 's ochtends vroeg afbelt bij de eerste sneeuw en dat ze “O maar dát kan ik niet!” roept als Ties een dagje in z’n (toegegeven, vrij ingewikkelde) elektrische rolstoel zit, is haar vergeven. Na alle bizarre ervaringen, ook van andere ouders, prijzen we ons gelukkig.

Maar nu is Riet dus verhinderd. De man in de leren jas bekijkt zwijgend de rolstoel van Ties - van voor, van achteren. Hij calculeert hoeveel moeite hij zal hebben om het ding vast te zetten. Controleert of de bevestigingshaak er wel op zit. Dan neemt hij mijn kind mee. Het pakketje dat hij vandaag moet vervoeren.



26 opmerkingen:

  1. Wat schrijf je weer beeldend. En ook dit keer weer heel herkenbaar. Op mijn leeftijd zit ik ook nog vaak bij wildvreemde mannen en vrouwen in de taxi.

    Zelf ik vind dat niet fijn, maar je kind steeds aan vreemde mensen te moeten meegeven lijkt me echt een harde dobber.

    Dat hebben mijn ouders dus ook allemaal meegemaakt. Een echte eye-opener voor me.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. haha, ik heb wel eens een chauffeur weggestuurd die zei dat hij een rolstoel op kwam halen. gezegd dat hij dan maar naar welzorg moest gaan, maar dat het de bedoeling was dat mijn dochter vervoerd werd. :)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Stoer! Ik geef hem op hoop van zegen altijd mee. En voel me dan een slechte moeder ;-) Maar gelukkig loopt het allemaal prima de laatste jaren.

      Verwijderen
  3. In elke taxi hangt tegenwoordig zichtbaar een identiteit bewijs, dat is verplicht
    Dus je kunt altijd even kijken voor je je king mee geeft

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik weet het, en dat is goed. Maar bij de PostNL pakketbezorger hoef ik ook niet het busje te checken. Die straalt gewoon netjes uit wie hij vertegenwoordigt.

      Verwijderen
  4. Gelukkig hebben wij al twee jaar dezelfde chauffeur,daarvoor ook zo veel mogelijk één gezicht. Er was een jaar dat t slecht ging met 'ons' taxibedrijf en we bijna elke dag een ander zagen,velen spraken geen woord Nederlands,eentje deed zelfs eerst plastic handschoenen aan alvorens de stoel in de taxi te duwen..alsof mijn kind iets besmettelijks was....voelde erg vreemd...maar nu gelukkig een prima vaste chauffeur. Maar t blijft een raar idee om je dochter elke dag mee geven met 'vreemden'..

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik prijs mezelf zeer, zeer rijk dat ik in de gelegenheid ben om zelf de taxichauffeur van mijn kind te zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Knap van je! Dat is natuurlijk het aller fijnst. Ik zie het busvervoer als een middel om mijn energie te sparen. Bovendien hebben we nog twee andere kinderen, ik zou ze nooit alledrie tegelijkertijd op school kunnen krijgen.

      Verwijderen
  6. Goed om dit even aan de kaak te stellen. Niet in de laatste plaats eerlijk gezegd omdat er ook gewoon mensen zijn die denken dat het wel allemaal zo gemakkelijk en goed geregeld is voor onze kinderen! Heb persoonlijk ook veel meegemaakt met het schoolvervoer maar realiseer me dat we laatste paar jaar best wel gezegend zijn met een goede (reguliere) chauffeur.

    Ik lees veel horrorverhalen.. de continue druk van gemeenten op de vervoersbedrijven qua kosten.. (weer een tender uitschrijven etc..) doet er zeker geen goed aan!

    Fijn dat je dit wilde delen met ons :-)

    Heb je blog gedeeld op FB en Twitter!

    Spread the word!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank je wel Pim! Je raakt precies de kern van mijn blog: ik laat graag zien dat het niet allemaal zo vanzelfsprekend is, wat iedereen wel denkt. En het is gewoon van de gekke dat je je 'gezegend' moeten voelen als iemand goed genoeg voor je kind zorgt. Ik vind het niet meer dan normaal, net zoals het niet meer dan normaal is dat mijn niet-gehandicapte kinderen goed verzorgd en vervoerd worden en goede scholing krijgen.

      Verwijderen
  7. Je kúnt er zelf enige invloed op hebben, door een adviesraad of cliëntenraad leerlingenvervoer in je gemeente te hebben. Vanuit diverse organisaties (CG Raad, BOSK, etc) is in 2004 een project gestart dat heeft geleid tot een handboek om zo'n adviesraad op te zetten. Wij hebben dat in Ede gedaan, met 2x per jaar overleg met de wethouder; betrokken geweest bij de Europese aanbesteding van het leerlingenvervoer (= mede bepaald aan welke eisen het vervoer moest voldoen) en regelmatig overleg met de vervoerder zelf. Jaarlijkse enquêtes laten zien dat de mate van tevredenheid van ouders en leerlingen is gestegen.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Misschien wel even goed om wat tegenwicht te neer te pennen.
    Als chauffeur van Connexxion zijnde. Al jaren. In diverse vormen van vervoer, waaronder ook het 'vastwerk' naar bijzondere scholen, heliomare etc.etc.

    Begrijp je verhaal wel degelijk m.b.t. tot iedere keer weer een andere chauffeur. Dat is hartstikke vervelend en dat sommige chauffeurs bepaalde sociale vaardigheden missen ben ik het mee eens.
    Vrees echter dat een dienstverlenende instelling niet te leren is.
    Je uitspraak “Hoi Ties, ik ben Jan/Piet/Henk. Vind je het goed als ik jou rij?” lijkt me wel overdreven.

    'wij' chauffeurs zijn geen therapeuten.
    Netjes en veilig vervoeren daar draait het om.

    Een busje met 8 kids met ADHD die mekaar te lijf gaan op de snelweg is zonder ervaring echt geen makkie.
    Wij worden ook op de meest lastige ouders afgestuurd die rustig hun ontbijt blijven verorberen terwijl je keurig op tijd voor de deur staat. En nog 6 kids binnen 45 minuten moet halen.
    En weer anderen met soms bijzonder onrealistische eisen. Om nog maar te zwijgen over de lakse houding van werknemers van instellingen die totaal niet meewerken aan soepele afhandeling en denken dat wij alle tijd hebben.
    Lakse houding werkers in de gehandicaptenzorg? Jazeker!
    Natuurlijk de meesten niet maar die ene die je net tegenkomt aan het begin van je route kan er voor zorgen dat de ouders van volgende 5 klagen dat over te laat komen.
    Geen sympathieke uitspraak dat begrijp ik, wel één gestoeld op jarenlange ervaring.

    Ben er van overtuigd dat verreweg de meeste van mijn collega's van goede wil zijn, en hun werk serieus en goed doen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dank voor je reactie, altijd goed om tegenwicht te krijgen. Ik begrijp ook zeker dat jullie vreemde ouders voor je kiezen krijgen. En er ligt ook een groot deel bij de werkgever. Plus, zoals ik schrijf, wij hebben een vrolijke, betrouwbare chauffeur en diegene vóór haar was dat ook.

      Maar.

      1. Ik verwacht geen therapeut, gewoon een betrouwbare chauffeur die mijn zoon op menselijke wijze vervoert.

      2. Het lijkt mij handig als zo'n chauffeur met een elektrische rolstoel om kan gaan.

      3. Mijn zoon heeft een normaal verstand. Je naam zeggen als chauffeur of in ieder geval goedemorgen, daar is niets therapeutisch aan. En het is ook geen onrealistische eis. Dat is gewoon gezond fatsoen.

      Verwijderen
    2. 1: klinkt redelijk
      2: volkomen mee eens
      3: wilde niet beweren dat jij onrealistische eisen hebt meer dat er ouders zijn die dat wel degelijk hebben. Fatsoen lijkt mij inderdaad alleszins redelijk.

      Hoop oprecht dat het vervoer van je kind in de toekomst goed gaat (blijft gaan) maar ben bang dat de samenleving als geheel er steeds minder geld voor over heeft, en dat zie je terug in de kwaliteit. Helaas.

      Verwijderen
  9. Wat een toeval: na 6 vrijwel zorgeloze vervoersjaren met 2 vaste chauffeurs, is onze chauffeur nu een paar weken aan het herstellen van een knieoperatie.

    De eerste 3 dagen 6 verschillende chauffeurs ! Ik wist niet dat Atax er zoveel had, maar volgens Guus hebben ze er 200...
    Normaal wordt Guus rond 8 uur opgehaald. Komt mooi uit, want rond 8.20 moet ik weg om mijn andere 2 mannetjes naar school te brengen. Deze weken Guus wel een keer of vier alleen thuis achter moeten laten. Bij thuiskomst was hij telkens weg, heel vreemd gevoel, maar is gelukkig telkens goed gegaan. Behalve dan dat 1 keer de voordeur nog wagenwijd openstond en de laatste keer zijn rugzakje nog bij de voordeur klaar stond, vergeten dus...

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Heb zelf een zoon van 6 die spastisch is. Mooie columns en erg herkenbaar.

    Ook deze. Nieuwe variant bij ons is: we stoppen er nog een paar wildvreemde volwassenen in dezelfde bus die vanuit het nabij gelegen ziekenhuis ook naar huis moesten. En natuurlijk wordt dat niet eerst even netjes met de ouders overlegd.

    En dan nog maar niet te spreken over dat het eigenlijk niet veilig is. Niks vaste hoofdsteun. Hoofdsteun om handbewogen rolstoel vindt de gemeente niet nodig (en is ook niet veilig overigens).

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Sorry ik zie nu pas je reactie!
      Gezellig, je kind meegeven met een wildvreemde chauffeur én wildvreemde volwassenen :-)

      Verwijderen
  11. Ontzettend herkenbaar dit: ik ben nu 18 en al sinds het kinderdagverblijf afhankelijk van taxivervoer. Wat voel ik me altijd dankbaar en gezegend als ik een tijdlang een chauffeur heb die echt aardig en professioneel is! En ook ik voel me wel eens een beetje bang als het weer eens een ander is, want je weet gewoon nooit wat voor vlees je in de kuip hebt. Gelukkig hebben we nog nooit problemen gehad, maar ik begrijp dit zeker heel goed. Ik kwam hier op uw blog via Facebook en herken mijzelf als gehandicapte er zeker in, ik ga het dus volgen!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dag Vivian, dank voor het lezen en eigenlijk natuurlijk helemaal niet fijn dat het herkenbaar is... Maar ik snap dat het voor jou ook eng is, niet alleen voor moeders van gehandicapte kinderen!

      Verwijderen
  12. Lieve Elise,

    Dank je dat je dit met 'de wereld' en daarmee met mij wilde delen. Als je hoort dat iemand een gehandicapt of spastisch kind heeft lijkt dat op een bepaalde manier toch heel abstract en 'ver weg'. Moeilijk invoelbaar. Daardoor -te- makkelijk om in je hoofd te parkeren. De gedachte dat je je kind aan een vreemde mee moet geven is opeens heel behapbaar. En enorm groot. En slechts een van de dingen waar jij mee te maken krijgt. Dank voor dit invoelbare perspectief. Het raakt me diep.

    Sandra

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dag Sandra, Dank je voor je uitgebreide en warme reactie! Ik merk dat andere ouders met een gehandicapt kind zich in mijn verhalen herkennen, maar vind het ook zeker belangrijk dat 'de buitenwereld' een kijkje krijgt in een ander leven. En dat is uiteraard niet alleen kommer en kwel hoor ;-) juist niet.
      groetjes, Elise

      Verwijderen
  13. Barbara van Riemsdijk16 juli 2013 om 09:30

    Ik heb twee (voorheen drie, maar die kan inmiddels zelfstandig reizen) kinderen in de taxivervoerwereld. We hebben de meest absurde dingen al meegemaakt en voor volgend schooljaar is het weer afwachten of we vaste chauffeurs of een wisselpool krijgen. Heel vel praten, korte lijnen en een goede band met de gemeentevertegenwoordiger opbouwen helpt, maar het blijft een multiple gok. Iedere ochtend en middag opnieuw. En dan nog vinden mensen het wel lekker makkelijk als je kind met handicap 'lekker' voor de deur wordt opgehaald en afgezet...

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Sjonge ik zou willen dat mijn omgeving eens ook jouw blog las. Als ik om half negen met drie kids op het schoolplein aankom en dan van 1 de zwemtas ben vergeten, kijken sommige ouders mij soms aan met een blik......niet wetend dat er om vijf voor half acht al een busje voor mijn deur stond die mijn oudste heeft opgehaald en waar ik drie kwartier eerder een pamper van heb verschoond, gewassen en aangekleed, tasje in orde, bijzonderheden in het boekje heb opgeschreven, pap heb gemaakt en gegeven, medicijnen heb toegediend en haar gezichtje opgepoetst en haar in de taxi heb gezet en uitgezwaaid......
    Nee hoor....ik ben gewoon die moeder met vier kinderen die nogal eens wat vergeet....jammer, ik mis weleens dat begrip, die vraag hoe het nou is met de oudste die ze nooit op het schoolplein zien....of ik het allemaal wel red! Natuurlijk antwoord ik dat ik het allemaal goed red, en zo voelt het ook. Maar soms even dat begrip...dat mis ik weleens. Om van de wisselende chauffeurs nog maar te zwijgen...... zet m op al die lieve ouders die hun kinderen uitzwaaien elke ochtend! Wij hebben al vroeg geleerd om onze kids los te laten. Dat spreekt van vertrouwen en liefde....hoe gek ook! Liefs een gelukkige ouder!.

    BeantwoordenVerwijderen