woensdag 5 september 2012

Tien






Ik suis over de D83 in de Dordogne met in mijn achteruitkijkspiegel het vertrouwde beeld van de rolstoel van mijn oudste zoon. Alleen zit hij er niet in.

Wie doet mij wat, wie doet mij wat, wie doet mij wat vandage... klinkt uit de speakers. Ik zing keihard mee. 


Geïnspireerd door de film Intouchables, waarin een onorthodoxe verzorger weigert zijn verlamde werkgever ‘als een paard achter in te laden’, zit Ties – die ik al jaren als een paard achter inlaad - naast mij. Voor het eerst.


“JIHAA!!!” roep ik. "Thelma & Louise!" Ik maak een foto van Ties en rij nog net niet de berm in.

“Ja…” piept hij, overweldigd door het open raam, de nieuwe indrukken en z’n moeder die een beetje raar doet. Maar blij als een kind. Een echt kind in een echte autostoel.
“Wat is dit KICKEN! Dit gaan we vaker doen!”
“JA!” antwoordt Ties, overtuigender dit keer.

Het valt me op hoe groot hij is. En hoe het leven haast lichter lijkt, zonder rolstoel tussen ons in. Opeens snap ik de titel van de film. Ik voel me onaanraakbaar. Onoverwinnelijk. 
Mijn kind van tien dat zonder hulp niet rechtop kan zitten, zit fucking naast me in de auto. Alles kan!

's Middags zijn we in een speeltuintje. Een Nederlandse jongen flirt wat met een Frans meisje. Als hij Ties ziet, komt hij op ons af.
“Aaaaah,” zegt hij. “Aaaah. Hij is gehandicapt hè?"
Ik knik. Het lijkt me vrij onzinnig om dat te ontkennen.
"Zielig,” gaat hij door. “Mijn moeder werkt met zulke kindjes." 
Hij pakt de handen van Ties en zingt 'Klap eens in je handjes, blij blij blij."

Ik wil z'n handen wegslaan. Of nee, ik lieg. Ik wil hem bij de keel grijpen, met zijn kop in het zand duwen en dreigend "Het is klap eens in je handjes MENEER, voor jou" lispelen. 

In plaats daarvan leg ik uit dat Ties alles snapt, een spraakcomputer heeft, gewoon naar school gaat en van Ajax houdt. 
"Hij is tien. Hoe oud ben jij?"
De jongen kijkt me aan. "Ook tien.” Hij laat Ties z'n handen los.

Als we weer alleen zijn, leg ik mijn hoofd in de bruinverbrande nek van de zoon die ik vanochtend nog zo groot vond. Ik adem in. Ik adem uit. Langzaam komt het Thelma & Louise gevoel terug.

"Niemand doet ons wat," fluister ik in zijn oor. "Niemand."










 




















11 opmerkingen:

  1. Hopelijk was de rest van de vakantie geslaagd ! en wat heerllijk om je mannetje gewoon naast je te hebben in de autostoel :D alles kan!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja hoor, de vakantie was heerlijk, en het eerste gedeelte van deze dag een hoogtepunt1

      Verwijderen
  2. Super gewoon om zo samen te genieten van een eenvoudig autoritje :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het kon Ties ook niet lang genoeg duren. Maar zo lang kan hij niet op een eenvoudige autostoel zitten ;-) In Nl ook alweer een paar keer gedaan!

      Verwijderen
  3. Ik heb al je verhalen in een adem uitgelezen, Elise. Soms met een traan (echt waar), soms gebulderd van het lachen en altijd wel ergens in het verhaal met een glimlach. Kortom, ik heb genoten. Dan voel ik me een amateur met mijn juf Jedermann blogs.
    Elk kind, gehandicapt of niet, verdient zo'n moeder, maar lang niet ieder kind krijgt wat het verdient.
    Ik kan alleen maar bevestigen wat er tegen je gezegd werd toen je je afvroeg of je wel iets goed deed.
    Joke de Bruijn

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Dag Joke, Nou jij bent er voor gaan zitten! Ontzettend leuk om te horen. En uiteraard ga ik nu ook even zitten voor jouw blog...

      Verwijderen
    2. Oeps, dat houd je nooit lang vol, want volgens de wet van Aaf zijn ze véél te lang. Meteen al het eerste amateur-minpuntje.
      Joke de Bruijn

      Verwijderen
    3. Oh wat dom, ik sloeg een stukje over op papier. Even een verklaring waarom ik over 'de wet van Aaf' schrijf. Ik heb het de wet van Aaf gedoopt omdat ik (on)bewust altijd wat met woorden speel om ze te laten bezinken. 'Al af' me deed denken aan 'alaaf' en om het niet te vergeten noem ik het sindsdien in gedachte de wet van Aaf. Sorry.
      Joke de Bruijn

      Verwijderen
    4. Hi Joke, Ik lees dit nu pas! Ook toevallig zeg, we hebben allebei een wet van Aaf...

      Verwijderen
  4. Wat een prachtig verhaal, prachtig kind, prachtige moeder. Ik zie jullie zo voor me tussen de wijngaarden door scheuren.
    En succes met de aanschaf en evt. vergoeding van een oplossing om Ties in bad te doen. Mooie metafoor ook: de bijstandsmoeder die haar spastische kind wél noodgedwongen als een stuk groente op een snijplank afspoelt

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik voel me vaak heen en weer geslingerd tussen boos zijn over (of op...) mijn kind omdat hij anders is en dat mijn leven verziekt en intens gelukkig zijn met mijn kind - alsof hij de enige is die me kan trioosten als de boze buitenwereld weer iets onaardigs of doms gezegd heeft.

    Leuk om te lezen dat ik niet de enige ben :-)

    BeantwoordenVerwijderen