donderdag 20 december 2012

Waarom mijn tienjarige zoon van de gemeente niet meer in bad mag.




“Dus Ties is uit zijn badhulpmiddel gegroeid en nu zoeken jullie een nieuwe oplossing?” vraagt de vrouw tegenover mij. Ze is van de gemeente en komt op huisbezoek. Ik heb mijn voorkeur al uitgeprint: de Kids Otter, een soort standstoeltje in vrolijk groen/wit voor € 395,-. Een koopje, in revalidatieland.

“We dachten hieraan,” zeg ik, terwijl ik de Kids Otter onder haar neus schuif.
Ze valt stil. Dat is nooit een goed teken bij iemand van de gemeente, verzekering of andere instantie die iets substantieels voor jouw gehandicapte kind moet betekenen.
“Ik vrees dat een badzitje niet vergoed wordt.” 

“Waarom niet?”
“Omdat dat niet de goedkoopste en adequaatste oplossing is.”
Nu val ík stil.
“Ik weet dat het flauw klinkt. Maar daar moeten wij ons als gemeente aan houden.”
De oplossing blijkt al in huis.
"U heeft toch een douchebrancard?" 
De douchebrancard is een koude, harde stretcher die we gebruiken om Ties aan te kleden na het bad. Maar nooit om te douchen. Nooit. Omdat hij dat – terecht – verafschuwt. Een douchebrancard adequaat? Ja, in de middeleeuwen misschien.

"Maar een warm bad is belangrijk voor zijn spastische spieren!" roep ik als ik weer bij mijn positieven ben.
"Jaaaa, maar dát is therapeutisch. Dan moet uw verzekeraar het vergoeden.”
 “Dus vraag ik het aan bij de verzekering?”
Ze schrikt. “Euh. Nee. Nee dat ook weer niet. Die verwijst u vast weer naar ons.”

De vrouw komt er duidelijk zelf ook niet uit. Hoe vaak heeft ze dit soort gesprekken? Hoe vaak laat ze mensen voelen dat ze een ding zijn, iets waar je door wet bepaald goedkoop en praktisch mee om moet gaan? Hoe vaak moet ze zeggen: "Sorry. U mag de rest van uw leven niet meer in bad”?

Met Ties komt het wel in orde, hij is in het goede nest geboren. We kopen dat badzitje gewoon zelf. Maar ik denk aan de bijstandsmoeder die haar spastische kind wél noodgedwongen als een stuk groente op een snijplank afspoelt. Of aan de bejaarde vrouw die rillend in de zak van een tillift door een haastige verzorger wordt schoon geschrobd. Aan al die mensen, die door al die regeltjes niet meer zelf kunnen bepalen hoe ze slapen, hoe ze baden, hoe ze leven.

“Zorg dat je altijd je eigen geld verdient,” zeg ik ’s avonds tegen Ties.
Ik doe hem lekker extra warm en lang in bad.


13 opmerkingen:

  1. Je schrijft een prachtig verhaal Elise, ook al is dit een waarvan ik kromme tenen krijg. Dat emoties oproept van allerlei soort, de ambtenarij en alles op een goedkoopje, al zou ik niet graag die dame zijn die dat nieuws moet brengen.
    Dat je daarbij aan anderen denkt die het 'nog zwaarder' hebben siert je en roept mijn respect op!
    Fenny

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Vind ik ook hoor, de gemeente is ook vaak maar de boodschapper. Regels...

      Verwijderen
  2. Hoi Elise,
    Wat een prachtige columns schrijf je! Ik heb er de laatste twee uur doorheen zitten lezen en heb genoten...

    Is er ook een mogelijkheid dat ik een berichtje krijg als je wat nieuws geschreven heb? (Ik ben bang dat ik anders vergeet om regelmatig te kijken en dat zou ik jammer vinden). Ik zag wel dat je twittert, maar daar heb ik mezelf nog niet in gestort. Misschien een nieuwsbrief of facebook of zo?

    Groetjes,
    Jolanda.
    www.vinkennest.nl

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties

    1. Dag Jolanda, dat is lang geleden, ik heb in het begin ook veel aan jouw tips voor Daan gehad op je site! Je kunt je muis rechts houden en dan verschijnt 'volg', waar je je kunt aanmelden. Laat maar weten of het lukt!
      groet,

      Elise

      Verwijderen
  3. Ik heb veel respect voor jullie. sterkte Riet

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Pas vandaag ontdekte ik deze blogs. Reageerde al op een andere van eerder. Elise, heerlijk zoals je recht uit je hart schrijft. Het brengt zoveel herinneringen terug. De mooie en de frustrerende, maar ze waren deel van ons leven met Marielle. Mocht jij interesse hebben om iets van haar leven te zien/lezen. We hebben sinds kort een website waarop we onze herinneringen en foto's plaatsen. www.mariellevaniperen.nl Kijk maar. Ik kan me ook indenken dat dat wat ver gaat als iemand jouw blogs volgt.
    En zoals ik in een andere blog las: Blijf genieten van dat prachtige jongetje van je!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Erg hoor. Het blog is ook op de NSGK facebook pagina geplaatst. Ook daar tientallen reacties met dezelfde strekking. In alle gemeentes dus schering en inslag helaas...

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hahahaha het feest der herkenning. Ook heb ik mijn toendertijd drie jarige kind dat niet meer in het autostoeltje kon omdat hij letterljk in de banden hing (volledig hypotoon)met een kwijlend bungelend hoofd bij de meneer van de wmo in de amen geduwd.

    Deze vond namelik dat het heel normaal was dat we eerst zoon in de taxi zouden zetten. Er dan met de auto achteraan zouden rijden zodat ook onze zoon eens mee kon op een uitje. Collectief vervoer, de goedkoopste oplossing. De door ons zelf aangeschade bus werd niet aangepast.

    Na de knuffel en kwijlsessie bij de man keurde hij verbazend snel de aanvraag alsnog goed. Inmiddels is ons kind alweer 10 jaar dood en nee ik knuffel geen kindjes die in een rolstoel zitten op de grote markt :-) wel snap ik het dus iets minder ongenuanceerd graag :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ach jeetje. Ja ik snap het ook hoor, dat mensen hun verhaal kwijt willen (schrijf ik ook in dat blog). Als Ties groot is loop ik ook vat op moeders met jonge Tiesjes af ;-) Maar Ties luistert ook mee. Ik vind dat naar voor hem! Maar nogmaals: dank voor je reactie!

      Verwijderen
  7. zouden den ministers ook als groente op een plank gaan douchen? grrr

    BeantwoordenVerwijderen