“Dus Ties is
uit zijn badhulpmiddel gegroeid en nu zoeken jullie een nieuwe oplossing?”
vraagt de vrouw tegenover mij. Ze is van de gemeente en komt op
huisbezoek. Ik heb mijn voorkeur al uitgeprint: de Kids Otter, een soort standstoeltje in vrolijk groen/wit voor € 395,-. Een koopje, in
revalidatieland.
“We dachten
hieraan,” zeg ik, terwijl ik de Kids Otter onder haar neus schuif.
Ze valt
stil. Dat is nooit een goed teken bij iemand van de gemeente, verzekering
of andere instantie die iets substantieels voor jouw gehandicapte kind moet
betekenen.
“Ik vrees dat
een badzitje niet vergoed wordt.”
“Waarom
niet?”
“Omdat dat
niet de goedkoopste en adequaatste oplossing is.”
Nu val ík
stil.
“Ik weet dat
het flauw klinkt. Maar daar moeten wij ons als gemeente aan houden.”
De oplossing
blijkt al in huis.
"U heeft
toch een douchebrancard?"
De
douchebrancard is een koude, harde stretcher die we gebruiken om Ties aan te
kleden na het bad. Maar nooit om te douchen. Nooit. Omdat hij dat – terecht –
verafschuwt. Een douchebrancard adequaat? Ja, in de middeleeuwen misschien.
"Maar
een warm bad is belangrijk voor zijn spastische spieren!" roep ik als ik
weer bij mijn positieven ben.
"Jaaaa,
maar dát is therapeutisch. Dan moet uw verzekeraar het vergoeden.”
“Dus
vraag ik het aan bij de verzekering?”
Ze schrikt.
“Euh. Nee. Nee dat ook weer niet. Die verwijst u vast weer naar ons.”
De vrouw komt er duidelijk zelf ook niet uit. Hoe vaak heeft ze
dit soort gesprekken? Hoe vaak laat ze mensen voelen dat ze een ding zijn, iets waar je door wet bepaald goedkoop en
praktisch mee om moet gaan? Hoe
vaak moet ze zeggen: "Sorry. U mag de rest van uw leven niet meer in bad”?
Met Ties komt
het wel in orde, hij is in het goede nest geboren. We kopen dat
badzitje gewoon zelf. Maar ik denk aan de bijstandsmoeder die haar spastische
kind wél noodgedwongen als een stuk groente op een snijplank afspoelt. Of
aan de bejaarde vrouw die rillend in de zak van een tillift door een haastige
verzorger wordt schoon geschrobd. Aan al die mensen, die door al die regeltjes
niet meer zelf kunnen bepalen hoe ze slapen, hoe ze baden, hoe ze leven.
“Zorg dat je
altijd je eigen geld verdient,” zeg ik ’s avonds tegen Ties.
Ik doe hem
lekker extra warm en lang in bad.
Je schrijft een prachtig verhaal Elise, ook al is dit een waarvan ik kromme tenen krijg. Dat emoties oproept van allerlei soort, de ambtenarij en alles op een goedkoopje, al zou ik niet graag die dame zijn die dat nieuws moet brengen.
BeantwoordenVerwijderenDat je daarbij aan anderen denkt die het 'nog zwaarder' hebben siert je en roept mijn respect op!
Fenny
Vind ik ook hoor, de gemeente is ook vaak maar de boodschapper. Regels...
VerwijderenHoi Elise,
BeantwoordenVerwijderenWat een prachtige columns schrijf je! Ik heb er de laatste twee uur doorheen zitten lezen en heb genoten...
Is er ook een mogelijkheid dat ik een berichtje krijg als je wat nieuws geschreven heb? (Ik ben bang dat ik anders vergeet om regelmatig te kijken en dat zou ik jammer vinden). Ik zag wel dat je twittert, maar daar heb ik mezelf nog niet in gestort. Misschien een nieuwsbrief of facebook of zo?
Groetjes,
Jolanda.
www.vinkennest.nl
VerwijderenDag Jolanda, dat is lang geleden, ik heb in het begin ook veel aan jouw tips voor Daan gehad op je site! Je kunt je muis rechts houden en dan verschijnt 'volg', waar je je kunt aanmelden. Laat maar weten of het lukt!
groet,
Elise
goed gedaan...vrolijke moeder...
BeantwoordenVerwijderenIk heb veel respect voor jullie. sterkte Riet
BeantwoordenVerwijderenPas vandaag ontdekte ik deze blogs. Reageerde al op een andere van eerder. Elise, heerlijk zoals je recht uit je hart schrijft. Het brengt zoveel herinneringen terug. De mooie en de frustrerende, maar ze waren deel van ons leven met Marielle. Mocht jij interesse hebben om iets van haar leven te zien/lezen. We hebben sinds kort een website waarop we onze herinneringen en foto's plaatsen. www.mariellevaniperen.nl Kijk maar. Ik kan me ook indenken dat dat wat ver gaat als iemand jouw blogs volgt.
BeantwoordenVerwijderenEn zoals ik in een andere blog las: Blijf genieten van dat prachtige jongetje van je!
Wat goed van jullie, ik ga de site zeker bekijken!
VerwijderenHoe herkenbaar!
BeantwoordenVerwijderenErg hoor. Het blog is ook op de NSGK facebook pagina geplaatst. Ook daar tientallen reacties met dezelfde strekking. In alle gemeentes dus schering en inslag helaas...
BeantwoordenVerwijderenHahahaha het feest der herkenning. Ook heb ik mijn toendertijd drie jarige kind dat niet meer in het autostoeltje kon omdat hij letterljk in de banden hing (volledig hypotoon)met een kwijlend bungelend hoofd bij de meneer van de wmo in de amen geduwd.
BeantwoordenVerwijderenDeze vond namelik dat het heel normaal was dat we eerst zoon in de taxi zouden zetten. Er dan met de auto achteraan zouden rijden zodat ook onze zoon eens mee kon op een uitje. Collectief vervoer, de goedkoopste oplossing. De door ons zelf aangeschade bus werd niet aangepast.
Na de knuffel en kwijlsessie bij de man keurde hij verbazend snel de aanvraag alsnog goed. Inmiddels is ons kind alweer 10 jaar dood en nee ik knuffel geen kindjes die in een rolstoel zitten op de grote markt :-) wel snap ik het dus iets minder ongenuanceerd graag :-)
Ach jeetje. Ja ik snap het ook hoor, dat mensen hun verhaal kwijt willen (schrijf ik ook in dat blog). Als Ties groot is loop ik ook vat op moeders met jonge Tiesjes af ;-) Maar Ties luistert ook mee. Ik vind dat naar voor hem! Maar nogmaals: dank voor je reactie!
Verwijderenzouden den ministers ook als groente op een plank gaan douchen? grrr
BeantwoordenVerwijderen